اگر حال و هوای نوشته را با اتفاقات موقعیت نیامیزیم، حالت نمایشی داستان از بین می رود. حادثه را موقعیت به وجود می آورد و حالت نمایشی را نثر. فتح الله بی نیاز در کتاب داستان نویسی و روایت شناسی برای شناخت بیشتر لحن، مثالی آورده است:《امروز رفتم دنبال کار بیمه ام، آنقدر این طرف و آن طرف دویده ام که هزار کیلو عرق ریختم. ممکن است شما موقع گفتن این حرف کاملاً عادی باشید، مگر اینکه بخواهید عصبانیت‌تان را از تمام نشدن کار مورد نظرتان نشان دهید، به هر حال در جریان آن حرف انگار نه‌ انگار که دارید اغراق میکنید. البته شما در همان لحظه طبق قواعد واقعی عمل میکنید؛ برای مثال برای نوشیدن آب، پارچ آب را روی سرتان خالی نمیکنید.>>