در واقع، زبان فارسی در ابتدا به‌صورت نشکسته به نوشتار درآمده و بعد از قرن ‌ها، شکل شکسته نیز پیدا کرده است. این است که صورت املایی اصلی برای زبان‌ور، املای پیوسته است و چشم زبان‌ور در نوبتِ اول با املای نشکسته ی واژه‌ها آشنا است. درواقع، صورت‌های شکسته را از روی املای نشکسته ی کلمه و دخل ‌و تصرف‌هایی که در آن شده، می‌شناسند؛ یعنی مثلاً املای «هندوانه» و «می‌خواهیم» و «دارد» را در ذهن دارند و برمبنای آن، «هندونه» و «می‌خواییم» و «داره» را تشخیص می‌دهند.